Ceramika i porcelana produkowane w Mino szczycą się bardzo długą i znaną tradycją. Już w XI wieku wytwarzano tu kamionkę szkliwioną popiołem, a od XIX wieku artyści kontynuujący tradycję Mino-yaki specjalizują się szczególnie w produkcji naczyń kuchennych do codziennego użytku. Produkcja ceramiki w Mino rozwijała się równolegle z produkcją w Seto, sąsiedniej prefekturze Aichi – jednym z legendarnych sześciu starych pieców Japonii. Obie ceramiki były sprzedawane razem pod nazwą "setomono". Po rozkwicie japońskiej ceremonii parzenia herbaty, czyli Chanoyu, w okresie Momoyama (1573-1615), w Mino produkowano wiele stylów i technik szkliwienia, w tym "Żółte Seto" (Kiseto), "Czarne Seto" (Setoguro) i szkliwa Tenmoku, a także wyroby Shino i Oribe."
Shino-Uwagusuri 志野釉
To ogólne określenie rodziny mleczno-białych rodzajów szkliwienia, charakterystycznych dla tradycyjnej japońskiej ceramiki Shino-yaki. Pierwsze ceramiki Shino zostały opracowane w okresie Momoyama, pod koniec XVI wieku, w warsztatach ceramicznych w regionach Mino i Seto. Szkliwo składa się głównie z lokalnie mielonego skalenia i gliny, co tworzy jedwabisty biały kolor – było to pierwsze białe szkliwo użyte w japońskiej ceramice.
