Pokrzywa
Przez długi czas pokrzywa zwyczajna była jednym z najbardziej niedocenianych ziół leczniczych i dopiero w ostatnich latach zyskała większe zainteresowanie naukowców. Najnowsze badania potwierdzają różnorodne działanie pokrzywy, które opisywano już w starożytnej Grecji. Jest niezwykle bogata w składniki odżywcze, takie jak żelazo i wapń, witaminy z grupy B i witaminę C, a także flawonoidy, kwas krzemowy, fitosterole i garbniki. Dzięki wzajemnemu oddziaływaniu tych substancji herbata z pokrzywy wykazuje niezwykłe działanie prozdrowotne. Ze względu na działanie moczopędne herbata z pokrzywy doskonale nadaje się do płukania i oczyszczania pęcherza moczowego i dróg moczowych.
Melisa cytrynowa
Melisa jest w rzeczywistości rośliną pochodzącą z Europy Południowej. Jednak ze względu na swoje różnorodne działanie była wcześnie uprawiana w całej Europie jako popularny środek domowy. W średniowieczu uprawiano ją w każdym przyklasztornym ogrodzie, ponieważ uważano ją za szczególnie cenną i niezbędną. Liście melisy zawierają olejek eteryczny składający się m.in. z cytralu, geranialu, neralu i cytronellalu. Ponadto obecne są flawonoidy, substancje goryczkowe i kwasy triterpenowe, beta-kariofilen i garbniki, takie jak kwas rozmarynowy i kwas kofeinowy.
Liście mącznicy
Mącznica lekarska (łac. Uvae ursi folium) jest wiecznie zieloną, karłowatą krzewinką, która podobnie jak agrest i borówka amerykańska należy do rodziny wrzosowatych. Liście mącznicy są tradycyjnie stosowane w celu wspierania zdrowego funkcjonowania dróg moczowych. Liście mącznicy znane są jako roślina zdrowotna od średniowiecza, a wzmianki o nich pojawiły się w angielskich książkach zielarskich już w XIII wieku. Obecnie liście mącznicy lekarskiej są przedmiotem licznych monografii naukowych, które potwierdzają ich korzystne działanie.
Składnikami aktywnymi w liściach mącznicy są glikozydy fenolowe, duże ilości garbników, flawonoidy i kwasy organiczne. Najważniejszym przedstawicielem glikozydów fenolowych jest arbutyna, która w organizmie przekształcana jest w swoją aktywną formę - hydrochinon. Jego działanie wspomagają garbniki i flawonoidy, dzięki czemu uzyskuje się synergiczne, kompleksowe działanie poszczególnych składników.
Kozłek lekarski
Kozłek lekarski (Valeriana officinalis) jest jedną z najbardziej znanych roślin rodzimych, cenioną za swoje różnorodne działanie i szeroko stosowaną od czasów starożytnych. Znajduje to również odzwierciedlenie w jej nazwie: botaniczna nazwa prawdziwej waleriany, Valeriana officinalis, pochodzi od łacińskiego słowa "valere", które oznacza "być zdrowym". Dziś waleriana jest najbardziej znana jako kojące, uspokajające zioło wieczorne. Współczesne badania sugerują, że efekt waleriany nie pochodzi z jednego składnika, ale raczej ze złożonej interakcji wielu aktywnych składników korzenia waleriany. Do najważniejszych z nich należą specjalne olejki eteryczne, takie jak olejek walerianowy (Valerianae aetheroleum), klasa substancji irydoidów z walepotriatami, które są również charakterystyczne dla waleriany, specjalne kwasy tłuszczowe, takie jak kwas walerianowy, seskwiterpeny, lignany, flawonoidy i alkaloidy.
Zielony owies
Zielona herbata owsiana jest przygotowywana z niedojrzałego zielonego ziela owsa, który jest zbierany przed pełnym rozkwitem. Zielony owies jest bardzo zasadowy i zawiera liczne skuteczne substancje roślinne, takie jak niektóre flawonoidy, saponiny, jak również liczne minerały i pierwiastki śladowe.
Liście ortosyfonu
Podczas gdy inne zioła mogą poszczycić się ponad tysiącletnią historią stosowania, ortosyfon (kocie wąsiska) został wprowadzony do Europy dopiero w latach 70. ubiegłego wieku. W krajach pochodzenia, Indonezji i Australii, ortosyfon jest jednak od wieków ceniony za swoje walory zdrowotne. Herbata z liści prawoślazu wykazuje działanie moczopędne Kocie wąsiska mają wyraźne działanie moczopędne, za co odpowiedzialne są zawarte w nich flawonoidy, triterpeny i saponiny. Ortosyfon jest zatem stosowany jako herbata do płukania pęcherza moczowego i dróg moczowych. Do najważniejszych składników aktywnych należą flawonoid sinensetyna, pochodna kwasu kofeinowego - kwas rosmarinowy, niewielkie ilości olejku eterycznego oraz diterpeny tlenowe, takie jak specjalny ortosipol.
Passiflora (Męczennica)
W swojej ojczyźnie, Ameryce, passiflora była używana jako zioło i żywność przez rdzennych mieszkańców od wieków. Hiszpański lekarz przywiózł go do Europy w 1569 roku, gdzie od tamtej pory jest ceniona za swoje niezwykłe piękno i różnorodne działanie. Ważnymi składnikami passiflory są przede wszystkim flawonoidy, w tym witeksyna oraz glikozydy apigeniny i luteoliny, a także substancje: izowiteksyna i waleozyd.
Ziele nawłoci
Ziele nawłoci (Solidaginis virgaureae herba) znane jest od wieków. Stosuje się go między innymi do płukania pęcherza i dróg moczowych.
Ziele nawłoci zawiera liczne wysoce skuteczne składniki, w tym flawonoidy, takie jak kwercetyna, saponiny triterpenowe i fenyloglikozydy, takie jak leikarpozyd.
Jagody jałowca (pokrojone)
Jałowiec jest już opisany w starożytnym zielarstwie. Herbata z jagód jałowca jest bardzo przydatna do płukania pęcherza i dróg moczowych. Jego korzystne działanie przypisuje się głównie zawartym w nim olejkom eterycznym, w skład których wchodzą m.in. terpeny: α-pinen, sabinen, mircen, terpinen-4-ol. Wspomaga je szerokie spektrum tanin, leukoantocyjanów i flawonoidów.
Rumianek
Rumianek jest jednym z najbardziej znanych domowych środków leczniczych i jest ważną rośliną w ziołolecznictwie od wieków. Kwiaty rumianku wykazują szerokie spektrum działania, które zawdzięczają unikalnej kombinacji różnych substancji roślinnych. Do najważniejszych substancji czynnych należą olejki eteryczne i wtórne substancje roślinne, takie jak kumaryny, chamazulen, bisaboloidy, gwajakolidy, spathulenol, spiroeter, matrykiny, a także flawonoidy apigenina i kwercetyna.
